Balkanski teatar
– Poznati beogradski glumci iz Ateljea 212 pobunili su se jer je hrvatski reditelj Oliver Frljić u kontroverznoj predstavi „Zoran Đinđić“ prikazao Srbe kao zločince
Dnevno.hr, 9. jun 2012.
U Beogradu je dovoljno da budeš neshvaćeni Hrvat, pa da se zbog toga Srbi posvađaju i počnu jedni druge da okrivljuju za pogrešan patriotizam i izdaju otadžbine. Zagrebački reditelj Oliver Frljić sigurno nije svestan kakav je dar-mar napravio svojom pozorišnom postavkom priče o ubistvu srpskog premijera Zorana Đinđića u proleće 2003. godine. Tek, zbog te predstave, premijerno prikazane pre mesec dana i zbog tog Hrvata, danas poznati beogradski glumci u teatru Atelje 212 vode pobunu protiv upravnika i ovog reditelja.
Dvadeset pet glumaca traži smenu upravnika Kokana Mladenovića zbog „samovolje, nadmenosti, samoreklamerstva, neukusa, diletantizma, preziranja glumaca, sejanja zlog semena u ansamblu“. Tako se navodi u pismu odaslatom gradskim vlastima Beograda, koje su potpisali 25 umetnika, a među kojima su
Anica Dobra, Branislav Brstina, Dubravka Mijatović, Dara Džokić, Tihomir Stanić, Gordan Kičić, Isidora Minić, Nenad Jezdić, Katarina Žutić i Gorica Popović. Oni su odbili da igraju predstave do daljnjeg, dok se upravnik Ateljea 212 ne smeni.
Iako nezadovoljni glumci ističu da neće iznositi prljav veš i detaljnije pojašnjavati razloge koji su ih naveli na bunt, saznajem da je njihovo nezadovoljstvo najviše izazvala kontroverzna predstava „Zoran Đinđić“. U toj predstavi su čitana imena srpskih glumaca koji su odbili da je igraju za reditelja iz Hrvatske. To je zvanično demantovano, ali je jasno da je pravi razalog pobune umetnika Oliver Frljić i njegovo viđenje smrti Zorana Đinđića.
Poznati beogradski glumci iz Ateljea 212 pobunili su se jer je hrvatski reditelj Oliver Frljić u kontroverznoj predstavi „Zoran Đinđić“ prikazao Srbe kao zločince i manijake. Predstava počinje scenom pranja ruku u buretu punom krvi na kojem piše “Novija srpska istorija”, a završava scenom paljenja makete džamije koju glumci vade iz makete Hrama Svetog Save, a potom povraćaju po srpskoj zastavi. U međuvremenu se odvija scena isleđivanja Vojislava Koštunice a vladika Amfilohije Radović sa kalašnjikovim drži govor na odru Zorana Đinđića. Na velikom primerku Ustava piše: “Ruke su nam krvave ali nam je savest čista!”
O toj predstavi zagrebačkog reditelja Olivera Frljića, premijerno održanoj 18. maja 2012. godine u Ateljeu 212 u Beogradu na otvaranju Mucijevih dana, profesor Milan Brdar kaže da otkriva “trag ustaškog lobija u Beogradu”!?
– O dotičnoj predstavi kao umetničkom događaju izlišno je
rapravljati. To je najobičniji, sirovi političko-propagandni performans,
podešen nivou mediokritetske svesti, valjda da bi se postigao efekat
građanske uznemirenosti (uz pomoć uvreda zdravog razuma). Mogućnost takvog
događaja potrebno je povezati sa vidljivom patologijom naše pozorišne scene.
Događaj treba povezati s razgranatim delovanjem antisrpskog,
odnosno hrvatsko-ustaškog lobija u Beogradu, u medijama i institucijama
kulture, gde spada, kako promocija decenijama titoistički forsiranog pisca
Miroslava Krleže, koga u Zagrebu manje vole nego u Beogradu i u šta se
uklapa i odbijanje Predsedništva SANU da distribuira englesko izdanje
knjige Viktora Novaka Magnum Crimen. Imamo otvoreno antisrpsku ili prohrvatsku politiku naše vlasti, koja tokom poslednje četiri godine ponavlja već viđenu grešku, hrvatske zločine 1941-1944. i 1991-1995. gura u zaborav radi obnove zagrljaja bratstva i jedinstva po cenu saučestvovanja u dva zločina:
prvo, dalje satanizacije Srba, a, drugo, u zločinu zaborava Jasenovca i
njegovih žrtava.
Treba reći da je premijeri ovog komada Olivera Frljića prisustvovala srpska elita, koja ga je, ako je verovati medijima i kritici, prihvatila, ali je javnost odbila da gleda pozorište u kome se pokazuje “kako Hrvati ubijaju Zorana Đinđića i Srbe”. Smrt Zorana Đinđića je politički instrumentalizovana u funkciji preokretanja istorije, na čijem kraju je nevini hrvatski svećenik s krstom u ruci i kajanjem u duši, koga kolje pravoslavni sveštenik s maskirnom uniformom ispod manitije i kalašnjikovim, kao paradigma ubice Hrvata u stotinama hiljada, kako u Drugom svetskom ratu tako i u ratu devedesetih.
Autor predstave Oliver Frljić u intervjuima u Beogradu, govoreći o motivima za nastanak predstave kaže:
– Pokušali smo da pokažemo privid demokratije, kako ovde, tako i
u regionu. Srbija nije usamljena pojava, demokratija služi da bi neki
ljudi došli do pozicija moći.
Srpski nacionalisti, međutim, smatraju da je Hrvat kao reditelj trebalo prvo svoju “demokeatiju” da pokaže u Zagrebu – bljuvanjem po šahovnici nad krvavim
buretom s napisom: “Hrvatska povijest 20. stoljeća!” U Beogradu je uvek bilo
lako pljuvati i bljuvati po svemu srpskom, kako u pozorištu, tako i u kafani. Ovako se desilo da je Frljić optužio celo srpski narod da je premijera Zorana Đinđića ubila Srpska pravoslavna crkva uz pomoć tadašnjeg predsednika Vojislava dr Koštunice i tradicionalnog srpskog akntireformskog mraka. Tako u buvalnom prevodu misli profesor Milan Brdar hrvatski reditelj Oliver Frljić se ovoim tetarski prikazom “Zoran Đinđić” – Srbima posrao po glavi.
– Ovaj pozorišni komad, poput mnogih drugih, ali samo u Beogradu,
jer sličnih drugde nema, spada u sistematsku praksu čiji cilj je institucionalno uspostavljanje referencijalnog mita sa središtem u Srbima kao zločincima – kaže profesor Milan Brdar.
Mnogi smatraju da je profesor u pravu, jer Srbi dozovoljavaju da im hrvatski lobi usred Beograda ispisuje pozorišnu istoriju kao delo zločinaca, a da im jedna Hrvatica postane najvažniji tumač savremene istorije Srbe. Sve to, strpljivo i lagano stvara povest intelektualnog beščašća Srba. I dok elita smatra da je Hrvat napravio umetničko delo sa nazivom “Zoran Đinđić”, javnost i pobunjeni glumci misle da je reč o ustaškom lobiju, koji se nadvio nad Srbijom !?